Ο Ιωάννης Λαμπρίδης γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1980 στην Αθήνα.
Στο σχολείο είναι ένας μέτριος μαθητής, με τάσεις απομόνωσης από τους συμμαθητές του.
«Τον βάζω στο τελευταίο θρανίο και τον αφήνω να ζωγραφίζει χωρίς να ενοχλεί και να ενοχλείται» έλεγε χαρακτηριστικά η δασκάλα του δημοτικού στη μητέρα του.
Στα 13 του χρόνια παίρνει μέρος σε μία παιδική έκθεση ζωγραφικής στο πολιτιστικό κέντρο του δήμου του. Τα περισσότερα έργα αφορούν τοπία και θαλασσογραφίες. Στον τελευταίο διάδρομο δεξιά και κάτω από το όνομά του εκτίθενται κατόψεις και τομές γηπέδων και σχέδια αθλητικών παπουτσιών.
«..πρέπει να ήταν το 1984 ή το 1985, όταν μας πήγε ο πατέρας μου να δούμε το νέο τότε Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας. Δε θυμάμαι την επίσκεψη, αλλά θυμάμαι εκείνη την αίσθηση του χώρου, του αέρα, της συμμετρίας γύρω από το κεντρικό γεγονός. Αυτή κατά πάσα πιθανότητα ήταν και η αρχή της ενασχόλησής μου με το σχέδιο».
Στα σχολικά του χρόνια παρακολουθεί μαθήματα αρμονίου και συμμετέχει στην τοπική ομάδα μπάσκετ. Τις σπουδές του στη μουσική τις διακόπτει η αδυναμία του να «εναρμονιστεί» με το πεντάγραμμο, καθώς προτιμά τους άναρχους αυτοσχεδιασμούς (μέχρι και σήμερα). Το μπάσκετ τον παρατάει εκείνο πρώτο, όταν καταλαβαίνει ότι το χρησιμοποιεί για να επισκέπτεται και να κατασκοπεύει τα κλειστά γήπεδα της Αθήνας.
Το καλοκαίρι του 1993 βρίσκεται με την οικογένειά του στην Κωνσταντινούπολη, όπου και επισκέπτεται για πρώτη φορά τον ναό της Αγίας Σοφίας.
«Δεν ήταν μονάχα το μέγεθος του ναού. Ήταν η πνευματικότητα, η γαλήνη και η μεγαλοπρέπεια που σου αφήνει κυρίως το εσωτερικό της Αγίας Σοφίας. Το ίδιο συναίσθημα του ‘85 ξαναζωντάνεψε όταν στάθηκα κάτω από τον τρούλο και σήκωσα το βλέμμα μου. Από εδώ πέρασε κάτι μεγάλο. Φαίνεται στο αποτύπωμα…»
Τελειώνοντας το σχολείο αποφασίζει να σπουδάσει Φαρμακευτική. Καταλήγει στην Τοσκάνη και επιλέγει την πόλη της Σιένας.
«Ένας μεσαιωνικός λαβύρινθος από πέτρινα δρομάκια που καταλήγουν σε ένα τεράστιο ξέφωτο, ένα τεράστιο άπλωμα, στην καρδιά της πόλης. Η Piazza del Campo μου ξαναγεννά για τρίτη φορά την ίδια ακριβώς συγκίνηση. Αυτός ήταν και ο λόγος που την επέλεξα πριν καν μάθω για το πανεπιστήμιό της…»
Από τα πρώτα χρόνια των σπουδών του και παράλληλα με τη Φαρμακευτική ασχολείται με το σχέδιο. Το 2007 ανακαλύπτει το Sketchup και τα σχέδιά του περνάνε στην ψηφιακή τους μορφή. Project The Dome, project zero, project cucchiaio ήταν τα πρώτα. Ακολούθησαν πολλά projects αθλητικών εγκαταστάσεων, κατοικιών, εικαστικών, επίπλων και άλλα.
Για την αποφοίτησή του καλείται να επιλέξει το θέμα της διπλωματικής του εργασίας. Ανάμεσα σε παθήσεις και φαρμακευτικά σχήματα αποφασίζει να παρουσιάσει την ανακαίνιση ενός φαρμακείου.
«…τα σχέδιά μου είχαν γίνει παρουσιάσιμα. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τα εκθέσω…»
Στην παρουσίαση της διπλωματικής εργασίας του «Ανακαινίζοντας με οδηγό το merchandising» το ψηφιακό μοντέλο του υπάρχοντος φαρμακείου του ανακαινίζεται και περιστρέφεται στο αμφιθέατρο, μπροστά στα έκπληκτα μάτια φαρμακολόγων και παθολόγων, οι οποίοι δεν ξέρουν πώς να τον αξιολογήσουν.
Από το 2009 ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
«…λίγο με απασχολεί αν τα σχέδιά μου είναι τεχνικώς υλοποιήσιμα. Φαντάζομαι, ούτε και ο Modigliani ανησυχούσε για το αν οι γυναίκες του ήταν τυφλές…»
